Daycare

Hoi hoi,

Hier weer een verhaal vanuit Nepal op mijn vrije dag.
Nog steeds genietend van elke dag zit ik inmiddels toch al op de helft. Wat gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt.
De dagopvang is inmiddels gegroeit naar 10 kinderen. Er zijn veel ouders komen kijken met kinderen de laatste week, dus het gaat de goede kant op.

De dagopvang is vooral ter ontspanning van de kinderen en het liefst zorgen we natuurlijk voor een lach op hun gezicht. De kinderen worden rond 10 uur gebracht door de ouders. Er wordt gespeeld met speelgoed uit Nederland en door de dag heen doen we oefeningen met de kinderen bijvoorbeeld schrijven of fysio oefeningen. Het verschil in ontwikkeling is groot. Zo zijn er kinderen die niet zelfstandig kunnen lopen, zitten en praten daarmee oefenen we bijvoorbeeld om te staan met behulp van iemand van ons. Er zijn ook kinderen die alles zelfstandig kunnen zoals lopen, toiletgang, eten enz. hiermee oefent Janak bijvoorbeeld om te schrijven. De uitdaging is om spelender wijs dingen te leren, kinderen hebben echt niet altijd zin om gericht bezig te zijn met iets leren. Soms moet het wel even. Ik ga wel eens met Sanjok naar een aparte ruimte daar doen we dan wat oefeningen. Gelukkig is Sanjok echt een lachebekje, maar met een grote eigen wil. Laatst had ik hem recht op tegen de muur gezet toen hij het beu was liet hij zich gewoon door zijn benen zakken. Dan pak ik hem bij zijn enkels en til ik hem op, hij heeft dan de grootste lol, maar tegelijkertijd is dit een goede oefening. Met Silpa doen we wel eens zitten op een slaapzak en deze dan door de ruimte trekken, ook erg leuk. De oefeningen zijn aangedragen door een fysio uit Nederland en vanuit een organisatie uit Nepal waarvan iedere maandag iemand langs komt. Sinds eergisteren heb ik zelf een oefening bedacht voor Rosi. Rosi gebruikt haar handen minimaal, ze houdt deze een beetje krampachtig voor haar borstkas. Pushpa vertelde me dat dit komt doordat ze thuis haar handen op deze manier vast binden omdat ze anders alles wil pakken. Weer een triest verhaal, maar daar kan je niet om heen hier. Ik doe nu met Rosi duplo torens bouwen en laat haar dan steeds de blokjes er een voor een af trekken. Dit kost haar best wat moeite maar ik denk dat het wel een goede oefening is. Ze vind het ook leuk, vooral als ik ga klappen als het lukt, en dat is het belangrijkste.
Verder doen ook de skippyballen het erg goed, ze daar op zetten en op en neer laten bewegen en natuurlijk wordt er flink gedanst als de muziek aan gaat.
De kinderen beginnen mij nu ook een beetje te kennen en stappen ook wat eerder op mij af. Lastig blijft wel dat ik niet met ze kan communiceren. Daarbij moet ik dan even hulp vragen.
Op de bijgevoegde foto's kan je zien hoe een daycare in Nepal eruit ziet en wat er gebruikt wordt. Er is bijvoorbeeld een soort klimrek, waar ook geoefend wordt met staan, ze hebben speciale stoelen en ook de rolstoelen zijn erg creatief. Hier heb ik nog geen foto van, deze zal ik nog maken.

Ik heb het goed naar mijn zin op de daycare, het is toch weer heel anders dan 3 jaar geleden, maar een nieuwe uitdaging. Het weer haalt niet altijd het beste in me naar boven, ik wordt er soms erg sloom van. Gelukkig hebben sommige kinderen daar ook last van.

Janak en Pushpa hebben al veel verteld over de manier waarop er wordt omgegaan met gehandicapte kinderen. De meeste ouders zijn totaal niet geinteresseerd in hun kind en tonen ook niet echt dankbaarheid naar hun toe. Onbegrijpelijk aangezien ze kosteloos dagopvang bieden voor hun kind, ze krijgen eten hebben plezier en leren er ook nog wat. Ik kan de ouders niet verstaan maar ik zie wel hoe sommige ouders zijn. Ze komen bijvoorbeeld gerust een uur te laat hun kind halen of ze komen aan begroeten niemand noemen de naam van hun kind en gaan weer. Heel ondankbaar en totaal niet liefdevol, ik kan er nachten van wakker liggen, maar ik probeer me er van af te sluiten zodra ik naar mijn kamer loop. Ik kan het tenslotte niet veranderen. Wat ik wel doe is een grote glimlach opzetten en express zeggen Namaste, how are u. Thank u for today, bye... haha. Lekker bitchy maar ze bekijken het maar.
Gelukkig zijn er ook een paar ouders wel geinteresseerd in de ontwikkeling van hun kind. Helaas zijn die op een hand te tellen.

Veel liefs Dionne