Langtang trekking

Vrijdag werd ik vroeg opgehaald door Indra, een vriend van Janak. We verzamelden in het ltch en zijn vanuit daar met zn 6e op de motor vertrokken voor een trekking in het langtang gebergte. Het was een lange tocht op de motor, met verschillende wegen. De normale weg was goed te doen, maar ze zijn tijdens het aanleggen van de wegen denk ik een paar stukken vergeten. Twee lange stukken waren smalle wegen van stenen en zand die omhoog en omlaag gingen, ik vond het doodeng. Indra probeerde me gerust te stellen door te vertellen dat hij deze weg al heel vaak heeft gereden. Na de lange tocht kwamen we rond 2 uur in een stadje aan waar een vriendin van Indra op ons wachtte. Zij woonde daar en die nacht zouden we bij familie slapen. We gingen eerst wat drinken en ik kreeg een lokale wijn aangeboden. Was niet echt heel lekker mja, daarna zijn we door het stadje gaan lopen. Ik voelde me met de minuut beroerder worden en zei tegen Janak dat ik een raar gevoel had ik mijn buik. De mannen kochten groenten en vlees voor de avond en ik zat maar op een krukje toen alles begon te draaien, ik kon nog net op tijd een wc vinden voordat alles eruit kwam. Dat was wel even een opluchting. We hebben onze backpack gepakt en zijn een paar uur gaan lopen naar onze eerste slaapplek, onderweg kreeg ik het weer en spuugde ik weer alles uit. Gelukkig was het nog een klein stukje, maar wat voelde ik me rot. Eenmaal aangekomen bleef ik overgeven en kreeg ik ook nog diarree. Ik kan inmiddels best wat hebben qua wc's, voor een gat in de grond waar een luchtje hangt draai ik niet meer om, maar van de wc die ik hier zou moeten gebruiken kreeg ik opnieuw braakneigingen, ik heb het 2x geprobeerd maar het lukte echt niet. Dus heb ik steeds een plekje in de bergen opgezocht als het weer nodig was, en dat was heel vaak. Gelukkig liepen ze steeds met 2e met me mee en wachtte ze tot ik klaar was. Ik voelde me behoorlijk rot en heb deze middag en avond vooral op bed doorgebracht, alles wat ik at kwam er direct uit. Janak zei al dat we de volgende dag terug zouden gaan, maar ik bleef hopen dat ik me beter zou gaan voelen. De nacht was ik aardig doorgekomen, de volgende ochtend kon ik weer wat eten en had ik alleen nog diarree. Ik had even de tijd om rond te kijken bij onze slaap plek in de bergen. Het was best bijzonder, deze mensen leefde met een paar familieleden bij elkaar hadden wat kippen, geiten en koeien en teelde hun eigen groente. Ze sliepen met zn alle bij elkaar in een ruimte op de bovenverdieping, beneden werd gekookt. Kindjes keken me nieuwsgierig aan en spraken bijna geen Engels, ze gingen wel naar school. Ze vroegen me mijn naam en de naam van mn beste vriendin en keken nieuwsgierig als iemand zijn mobiel of camera pakte. Rond de middag zijn we aan de terug weg begonnen, deze keer naar boven. Het was best een klim, maar ik dacht dat het verder was. De rest moest allemaal lachen toen ik dat zei. We zijn terug naar het stadje gelopen en zijn vanuit daar ongeveer een uur met de motor gaan rijden, we gingen die nacht slapen bij de moeder van een van de kinderen uit het langtang children home, Megh. Zijn broertje zat ons op te wachten langs de weg en van beneden wees hij ons al aan waar we naar toe moesten lopen. Poeeehh hee dat was een eind. Vol goede moed begonnen aan de klim, met regelmatig een pauze om even op adem te komen. Het was een schitterende omgeving dus dat maakte veel goed. Onderweg hebben we ook veel gelachen en vooral heel veel foto's gemaakt. We kwamen nog wat lokale mensen tegen en kindjes. Voor mijn gevoel echt kindjes die ik alleen op foto's zag, ze waren heel schattig en vies en droegen bijna geen kleding. Uiteraard hebben we ze wat lekkers gegeven. Naar een aantal uur lopen kwamen we aan bij onze slaap plek. Het begon al een beetje donker te worden en ik voelde me vies en plakkerig, ik had grote behoefte aan een douche. Maar ze hadden geen wc laat staan een douche, dus ik heb me wat opgefrist met water dat uit de rivier kwam. Dat was ook heerlijk. Het huisje was gemaakt van op elkaar gestapelde stenen en hout. Binnen waren 2 bedden wat planken om dingen op te zetten en een vuur om op te koken en voor de warmte. Toen we eenmaal allemaal binnen waren begon het te regenen en te onweren en natuurlijk moest ik weer geregeld naar de wc. Het vuur warmde me wel iets op, maar het koelde snel af door het weer en de koude lucht waaide hard naar binnen door alle gaten en gebrekken aan het huis. Ik had het ijskoud, maar toen Janak me vertelde dat er in de winter sneeuw ligt in dit gebied voelde ik me maar een aanstellert. De mannen konden gebrekkig een gesprek voeren met de moeder omdat ze hier verschillende talen gebruiken de moeder sprak Tamang, maar ze begreep eea wel van wat er gezegd werd. Ik zat maar stilletjes bij het vuur terwijl er allerlei vragen door mijn hoofd spookte. De meeste vragen heb ik wel gesteld en daarna was ik helemaal geschokt. Zo vertelde de moeder dat haar man in Dubai woont en werkt, hij is daarnaar toe gegaan om zogenaamd geld te verdienen voor zijn gezin, maar sinds hij daar is hebben ze niks meer van hem gehoord en al helemaal geen geld gezien. Moeder heeft 4 kinderen, 1 zoon woont bij haar, Megh woont in het ltch, en 2 kinderen wonen beneden bij andere familie. Tijdens het mooie weer werkt moeder op het land van 10 tot 7, per dag verdient ze 100 roepies, dat is ongeveer 85-100 eurocent. Tijdens de koudere seizoenen kan ze hier niet werken omdat er dan geen groente en aardappelen groeien. De zoon die bij haar woont gaat naar school beneden om hier te komen loopt hij ongeveer 2,5-3 uur. Dit vond ik echt onvoorstelbaar dat je dit iedere dag moet doen nadat ik dit zelf heb ervaren. Maar hij is er aan gewend en loopt een stuk sneller dan wij, daarnaast zullen er genoeg kinderen zo leven in Nepal die ook een heel stuk moeten lopen. Ik vroeg haar waarom Megh in het ltch woont. Ze vertelde dat er een man kwam toen Megh nog klein was die vertelde dat ze hem een beter leven in het buitenland zou geven, ze hebben 10.000 roepies (-100 euro) betaald om Megh een goed leven te geven. Uiteindelijk is hij in een slecht weeshuis in Kathmandu terecht gekomen en zo uiteindelijk in het ltch. De moeder kwam over als een lieve vrouw ze begon direct allerlei dingen te bereiden met de weinige middelen die ze had. Ik mocht in haar bed slapen en zij ging op de grond slapen. Een heel warm gebaar. Bij bed moet je je niet meer voorstellen dan een houten plank met een schuimrubber matje van nog geen centimeter dik. In de nacht ben ik een paar keer wakker geworden van de koude wind die door het huisje waaide, met een deken, mijn kleding en mijn jas aan probeerde ik mezelf warm te houden. Ik moet zeggen dat ik best goed heb geslapen, mede door de vermoeidheid denk ik. De volgende dag hebben we nog wat rond gelopen en heb ik als vegetarier gezien hoe een kip werd geslacht voor de lunch. Na de middag zijn we aan de tocht naar beneden begonnen nadat we de moeder hartelijk hadden bedankt. Die was overigens niet blij dat we gingen, ze wilde dat we nog een nacht blijven. Dat was het minste wat ze kon doen voor al die jaren goede zorg voor Megh zei ze, geld wilde ze absoluut niet aannemen. De tocht naar beneden was voor mij zwaarder dan naar boven. Dit was een punt waarop ik merkte dat ik totaal geen energie had en ik begon te trillen over heel mn lichaam. Onderweg natuurlijk nog een paar toiletbezoekjes, waarbij ik een keer een brandnetel aanraakte met mn achterste, aa niet echt fijn. We hebben nog wat rond gelopen en zijn terug gegaan naar het dorpje. Daar ook weer aardige mensen leren kennen en ergens zitten eten. Ik heb maar even overgeslagen en ben ik een guesthouse gaan eten, daar hadden ze voor mij wat meer keuze. De rest van de avond was gezellig ik heb heel wat gelachen aangezien alle mannen nogal wat bier/whisky/wijn of weet ik wat hadden genuttigd. Ik heb deze keer wijs overgeslagen. We sliepen in het stadje in iets wat ze een guesthouse noemen. Volgens mij was het meer een Nepalees studentenhuis mja er stond een bed, dus weer met al mn kleren aan onder de dekens. Ohh wat had ik de volgende dag behoefte aan een douche. We besloten de laatste dag niet direct in de ochtend vertrekken omdat er dan meer toeristen en lokale bussen in de bergen rijden, en aangezien de wegen niet echt breed zijn was dat geen goed idee. Ik had die nacht al nachtmerries gehad over de weg terug. Ik zag erg op tegen de onverharde steenwegen, doodeng zijn die, dus het mocht nog weleven uitgesteld worden. De vriendin van Indra heeft ons nog de bergen mee ingenomen, we hebben nog ff flink gewandelt en kwamen uiteindelijk bij een soort badje midden in de bergen met water uit de rivier. HIer hebben we lekker even afgekoeld voor we terug liepen. Na de lunch zijn we gaan rijden. Ik had een goede tactiek voor de steenweg alleen naar de bergkant kijken en mn oog aan de kant van de afgrond dicht. Het ging me behoorlijk goed af en op een pijnlijke kont na heb ik het overleefd. Op naar Kathmandu met vele thee/snack/toilet pauzes. Het was weer een lange tocht.. we moesten nog een uur en toen gebeurde waar ik vaak bang voor was. Voor ons slipte Raja met Janak achterop waardoor ik met Indra tegen hun botste en daar lagen we dan met zn 4e. Toen ik opstond zag ik waardoor het kwam, we reden gewoon over een kiezelweg, hartstikke gevaarlijk natuurlijk. Mensen uit de buurt kwamen al gauw helpen. Niemand had iets ernstigs gelukkig. Raja zijn hand deed zeer, gelukkig niet die van het gas dus hij kon verder, nu zit hij wel in het gips. Ik had bebloede hand die was open en een pijnlijke en blauwe heup en de motor van Indra was kapot. Gelukkig kon hij er wel verder mee rijden, zijn voorkant was kapot en hij kon niet schakelen. Dus langzaam kwamen we er wel. Het was 9 uur in de avond toen we bij mijn guesthouse aan kwamen en ik eindelijk naar 4 plakkerige dagen een douche kon nemen, jammer dat hij koud was, maar dat mocht de pret niet drukken.
Iedereen heeft het goed naar zijn zin gehad, ik ondanks mijn gebrekken ook, ik ben blij dat we door hebben kunnen gaan en niet terug hebben gemoeten vanwege mij. De vrienden zijn allemaal erg aardig en ze hebben goed voor me gezorgd. Morgenavond is mijn laatste avond hier en dan komen we allemaal nog even bij elkaar. Het was de meest bijzondere ervaring ooit, een totaal andere kant van Nepal. Nu ik de village life heb gezien weet ik de real Nepali experience volgens Janak :-)

Nog even genieten van de laatste dagen, tot snel xx