De laatste dagen

Inmiddels ben ik al weer een week terug in Nederland, maar ik heb nog niet geschreven over mijn laatste dagen in Nepal.
Dinsdag ochtend ben ik weer naar de daycare gegaan, ik voelde me meer dood dan levend en zat er maar een beetje bij. Ook Janak voelde zich niet helemaal top, half en half was heel zeg maar. Toch werkte het niet echt, Janak heeft me smiddags naar het guesthouse gebracht en is zelf ook rust gaan nemen. Heel mn lichaam deed pijn, ik was verkouden en ik voelde me futloos. Waarschijnlijk de na weeen van de trekking. De motorrit was heftig voor mijn spieren en mn poeperitus heeft ervoor gezorgd dat ik totaal geen energie had. Ik heb even flink moeten bij tanken en ben woensdag ook niet weg geweest. Donderdag ging het weer beter en heb ik gelukkig nog een paar dagen kunnen genieten van de kids van de daycare. Janak is heel de week nog ziekjes geweest
Pushpa en ik hebben samen een beetje plek gemaakt in een andere ruimte, want met alle kinderen in een ruimte werd het toch wel erg druk. Vooral ook omdat er veel verschil in zit wat de kinderen kunnen, sommige rennen rond terwijl andere in dezelfde ruimte op de grond liggen en niks kunnen. Dus ook voor de veiligheid was een tweede ruimte noodzakelijk.
Iedere dag was het afwachten wie er zou komen, best normaal in Nepal maar soms even slikken voor mij. Zo was er bijvoorbeeld het jongentje dat ik wilde helpen, Raju, met een mogelijke operatie of medicijnen voor zijn hartafwijking. Voor onze trekking hebben we dit overlegd met vader. Hij zou vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis gaan om een ticket te kopen, zo gaat dat in Nepal, en wij zouden later komen met Raju. Dit hadden we zo afgesproken, totdat zijn moeder hem later die dag kwam halen en nogal te keer ging tegen Pushpa. Later vertelde Pushpa me dat ze zei dat dit allemaal zomaar niet kon en de vader moest iedere dag werken. Nadat Janak nog telefonisch contact heeft gehad met vader heb ik in overleg met Janak en Pushpa besloten om het niet te doen. De ouders reageerde vaag, waren niet blij en bleken de noodzaak niet echt te snappen. Op de vraag of ze het echt wilde zei vader dat moet ik even vragen aan moeder. Ik vond het lastig om deze keuze te maken, maar als ik nu iets doe waar in de toekomst door ouders geen aandacht aan wordt besteed dan heeft het geen nut. Janak vertelde ook over eerdere ervaringen met het betalen van een operatie voor een meisje. Na deze dag is Raju nooit meer op de daycare gekomen.
Ik heb nog genoten van de laatste dagen. Er is veel gebeurd op de daycare nieuwe kinderen zijn gekomen, andere zijn gegaan, ik heb vooruitgang gezien bij kinderen. Zo heeft Aditya veel geleerd. De eerste week lag hij op de grond nieuwsgierig te wezen, nu kan hij al zitten in kleermakerszit en omrollen en ze zijn bezig om hem te leren kruipen. Super om te zien!
Zaterdag was mijn laatste hele dag en heb ik alle kinderen van het weeshuis meegenomen om te zwemmen. Ze waren door de dolle heen, 3 jaar geleden zijn ze het laatst gegaan met mij en de andere vrijwilligers. Het was een geslaagde dag. Jammer was dat het water koud was en dat het begon te regenen zodra wij onderweg naar het zwembad waren, maar dat mocht voor de kinderen de pret niet drukken.
Zaterdag avond zijn we nog met iedereen van de trekking bij elkaar gekomen, en hebben we gezellig wat gedronken en gegeten. Ze hebben me ook nog goed verwend met kadootjes. Van Janak en Pushpa heb ik Nepal en van de mannen van de trekking heb ik een fotolijstje gehad van hout. Echt super lief van ze.
Zondag ochtend heb ik de laatste spulletjes, vooral souvenirs :-) gekocht en mn spullen in gepakt. Met mn koffers ben ik naar het huis gegaan want mn vlucht was pas in de avond. Dus ik heb nog lekker even kunnen genieten van de kinderen van de daycare, de laatste keer dalh bath en van het zonnetje. Helaas moest ik om zes uur toch afscheid nemen van iedereen. Janak, Pushpa, twee meiden Aayusha en Melina en Indra en Roshan van de trekking gingen mee naar het vliegveld. Het afscheid was weer lastig, maar Roshan zei dat ik een sterke vrouw was dus dat ik vast niet hoefde te huilen haha dat heeft hij onderschat ;-) na knuffels en gelukswensen kreeg ik van iedereen een sjaaltje voor een veilige vlucht en na een laatste groet was ik alleen op het vliegveld , dat was even lastig. Maar naar een goede reis van 20 uur kon in Nederland iedereen hier weer in mijn armen sluiten.

Het was weer geweldig! Veel liefs Dionne